Silivri’de altyapı bitmiş…

Bugün konuya direk girelim. Her yerde her alanda vardır ama futbolda torpil olmaz. Olursa faturası ağır olur.

 

Sonuçları bazen bir camiayı, bazen bir mahalleyi, bazen ilçeyi hatta ili derken bazen nesli etkileyebiliyor.

 

Yaklaşık on yıldır aileden, şirketten, teşkilattan olanlar futbolu yönlendiriyor ve gelinen noktada hemen hemen tüm kulüpler transfer yapmak zorundalar.

 

Çünkü hiçbir takımda alttan gelen kimse yok. Yetiştirme, geliştirme bitmiş.

 

Bir zamanlar İstanbul Şampiyonası, Türkiye Şampiyonası finallerine damga vuran altyapı takımlarımız mazide kalmış.

 

Bizimkiler boşta kalmasın diye birkaç jenerasyonu feda etmişiz…

 

Futbol amaç olmaktan çıkmış gücü elinde bulunduran siyasilere yakın olmak için araç haline gelmiş.

 

Dikkan edin futbolun seyirci sayısı her geçen gün azalıyor.

 

İnsanlar kendileriyle bağ kuramayan takımları izlemiyor.

 

Yeri yöresi tabanıyla bağı bağlantıları kopmuş kulüpler ilgi destek bulamıyor.

 

Dolayısıyla şapkayı önümüze koyup yüzleşmek yenilenmek lazım. Bunu yaparken de Atatürk’ü dinlemekte fayda var.

 

Yıllar önce uyarmış, “Vazifeyi ihmale sürükleyen merhamet, memlekete ihanettir” demiş.

 

Başka söze gerek yar mı?

Adaletin simgesi elinde terazi tutan kadın heykelidir. Gözleri kapalıdır. Karşısına geleni görmediği RAKICI mı AYRANCI mı, PARALEL mi, YUVARLAK mı, İZMİRLİ mi, AKSARAYLI mı ayırmadığı, kayırmadığı anlaşılsın diyedir.

 

Büyük reisin adaletle kalkınma arasında çok ince bir çizgi vardır, biz bu çizginin adalet tarafındayız dediğine bakmayın tayfanın çoğu kalkınma tarafına geçmiş…

 

Aynanın karşısına geçip ayna ayna söyle bana benden daha otoriter olan var mı 19 müdürü yedim gerekirse teşkilat baskısıyla kalanını da yerim diye afra tafra dolaşıyor.

 

İcraata başlarken bayanlarla çalışmam erkek sekreter isterim demekle davanın yüküyle eşeğin semeriyle tehlikede olduğu belliydi ancak farkında olmalı insan…

 

Bir damlacık sudan nasıl yaratıldığını fark etmeli, anne karnına sığarken dünyaya neden sağamadığını ve en sonunda bir metrelik yere nasıl sığmak zorunda kalacağını fark etmelidir.

 

Koltuktayken dünya benim dercesine avuçlarının sımsıkı kapalı olduğunu ölürken de aynı her şeyi bırakıp gidiyorum işte dercesine apaçık kaldığını fark etmelidir.

 

Kanaat oluştururken son randevunun şaşmadığını ve adaletin eninde sonunda tecelli edeceğini unutmamalı…

YAZI: ENGİN AKIN