Gördüğüm kadarıyla saha da ter döken kardeşlerimiz de en az bizim kadar durgundu, düşünceliydi. Fatih Terim ve yardımcıları da bedenen sahadaydı ama ruhen kesinlikle saha da değildi.Nihayetinde Fatih Terim maç sonunda futbolu konuşmanın çok da gereği olmadığını, çok üzgün olduğunu tüm çıplaklığıyla kamuoyuyla paylaşıyordu.
Maçı izlerken ilk golü attıktan sonra bir şey dikkatimi çekti.Tribünde bulunan Fenerbahçe ve Trabzonspor formalı iki kardeşimizin birbirlerine sımsıcak, samimi, dostane,içtenlikle sarılması,sevinçlerini paylaşması bir nebze olsun yüreğimize su serpti. İşte Türk milleti bu. Millet olmanın gereği bu. Ne olursa olsun birbirimize samimi ve sımsıcak sarılabilmeyi başarabiliyoruz.
Türk milleti olarak Avrupa şampiyonasına gitmemiz bu saatten sonra çok daha önemli hale geldi.Ne olursa olsun birlik ve beraberliğimizi ,dost ve düşmana göstereceğimiz adeta et ve tırnak gibi birbirimize sımsıkı bağlı olduğumuzu bir kez daha herkese kanıtlayacağımız bu turnuvaya katılmaya gerçekten çok ihtiyacımız var. Severiz yada sevmeyiz Fatih Terim ve oyuncularının kesinlikle yanlarında olmalıyız. Ülkemizin bayrağını uluslararası platformda en iyi şekilde taşımaya çalışan bu kardeşlerimizin hepimizin desteğine ve duasına ihtiyacı var. Keşke ülkemizdeki bu acı olaylar hiç yaşanmasa. Hep beraber sevinebilsek. Tüm sevinçleri doyasıya yaşayabilsek. Keşke ne olursa olsun tribündeki o iki kardeşimiz gibi birbirimize sevgiyle, hoşgörüyle bakabilsek. Keşke içimizdeki spor sevgisini Fenerbahçeli, Galatasaraylı,Beşiktaşlı, Trabzonsporlu diye kutuplara ayırmasak.Her şeyi spor olarak, eğlence olarak görebilsek. Bunun çok iyi bir eğitimle aşılacağını düşünüyorum. Hepimiz bunun için elimizi taşın altına koymalıyız. Bu o kadar da zor değil yeter ki buna hep birlikte inanalım. Saygılarımla hoşçakalın dostlar.
YAZI: ÜMİT YILMAZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder