Ümit Yılmaz yazıyor: Nedir bu küfür etme hastalığımız

Nacizane amatör olarak da olsa toplum hizmetine sadece gönüllü olarak gazetecilik yapan bir kişi olarak maalesef küfür etme olaylarına çok şahit oluyorum.

Cumartesi ve pazar günleri vakit buldukça amatör futbol maçlarına giderim. Birkaç fotoğraf çekerek maç haberini yapar çeşitli internet sitelerinde yayınlarım. Bu artık benim adeta yaşam biçimim.

Futbol maçları doğal olarak seyirciyle güzel. Seyirci geldiğinde adeta bir karnavala, görsel şölene dönüşüyor maçlar.

Bizler yani dediğim gibi gönüllü gazeteciler için bu durum daha bir keyifli. Seyircinin şovu bazen sahadaki maçın önüne bile geçiyor. Ah birde o tribünlerde küfür olmasa çok daha güzel olacak. Ağza alınmayacak insanın bırakın ederken, duyarken bile utanacağı küfürler. Tribünlerde kadınlar var, kızlar var, çocuklar var. İnsan hiç olmazsa onlardan utanır küfür etmez. Takımına destek olmanın küfür etme haricinde başka yolları ve tezahürat şekilleri de var. İnsanlar tabii ki maça gelsin. Kahveye, meyhaneye gitmesin. Tribüne gelsin. Hatta maç öncesi ve arasında seyirciyi eğlendirecek çeşitli aktivitelerde olsun. Maça gelen seyirci keyifli bir 2 saat geçirsin. Ama küfür olmasın tribünlerde.

Bu durum maalesef günlük hayatımızda da böyle. Trafikte önümüzdeki araç bir saniye beklese ya kornaya basıyoruz ya küfür ediyoruz. Yada el kol hareketleriyle ortamı geriyor kavga ediyoruz. 

Sevgili dostlar küfür maalesef aciz insanların çözüm yoludur. Medeni insanlar sevinçlerini, coşkularını yada kızgınlıklarını konuşarak çözme yolunu seçen insanlardır.

Hayatın her anında olduğu gibi spor alanlarında da küfrü hayatımızdan çıkarmalıyız dostlar.

Hayatın her alanında küfürsüz ve birbirimizi kırmadan daha mutlu, daha keyifli, daha anlayışlı günler dileğiyle.

Yazı: Ümit YILMAZ